عکس و متن عاشقانه دخترونه
منتظر نباش که شبی بشنوی،از این دلبستگی های ساده دل بدیده ام !
که روسری تو را، در آن جامه دان ِ قدیمی جا گذاشته ام! یا در آسمان، به ستاره ی دیگری سلام کرده ام! توقعی از تو ندارم! اگر دوست نداری،در همان دامنه دور ِ دریا بمان! هر جور تو راحتی! بی بی باران! همین سوسوی تو از آن سوی پرده دوری،برای روشن کردن اتاق تنهائیم کافی ست! من که اینجا کاری نمی کنم! فقط, گهگاه گمان آمدن ِ تو را در دفترم ثبت می کنم! همین! این کار هم که نور نمی خواهد! می دانم که مثل همیشه،به این حرف های من می خندی! با چال های مهربان گونه ات حالا،هنوز هم وقتی به آن روزهای زلالمان نزدیک می شوم،باران می آید! صدای باران را می شنوی؟
به ادامــــه مطلب رجــوع کنید + عکس
عقل و دل روزی ز هم دلخور شدند هردو از احساس نفرت پر شدند دل به چشمان کسی,وابسته بود عقل از این بچه بازی خسته بود حرف حق با عقل بود اما چه سود پیش دل حقانیت مطرح نبود دل به فکر چشم مشکی فام بود عقل آگاه از خیال خام بود عقل با او منطقی رفتار کرد هرچه دل اصرار,عقل انکار کرد کشمکش ها بینشان شد بیشتر اختلافی بیشتر از پیشتر عاقبت عقل از سر عاشق پرید بعد از آن چشمان مشکی را ندید تا به خود آمد بیابانگرد بود خنده بر لب از غم این درد بود
منتظر نباش که شبی بشنوی،از این دلبستگی های ساده دل بدیده ام !
که روسری تو را، در آن جامه دان ِ قدیمی جا گذاشته ام! یا در آسمان، به ستاره ی دیگری سلام کرده ام! توقعی از تو ندارم! اگر دوست نداری،در همان دامنه دور ِ دریا بمان! هر جور تو راحتی! بی بی باران! همین سوسوی تو از آن سوی پرده دوری،برای روشن کردن اتاق تنهائیم کافی ست! من که اینجا کاری نمی کنم! فقط, گهگاه گمان آمدن ِ تو را در دفترم ثبت می کنم! همین! این کار هم که نور نمی خواهد! می دانم که مثل همیشه،به این حرف های من می خندی! با چال های مهربان گونه ات حالا،هنوز هم وقتی به آن روزهای زلالمان نزدیک می شوم،باران می آید! صدای باران را می شنوی؟
از حالت پاییزی لبخند تو پیداست تقویم من امسال پر از روز مباداست
عاشق شده ام مثل غروبی که بداند خودسوزی خورشید فروپاشی دنیاست قلبم به زبان تو اگر ترجمه می شد چشمان تو از من غزلی تازه نمی خواست قانون جهان را تو به هم ریخته ای که هر گوشه ی دنیا بروم سایه ات آن جاست هر چند که خوابیده ام از کوچه گذر کن تنهایی ام از پنجره در حال تماشاست در طالع من قحطی شب های بلند است در چشم تو اما همه شب ها شب یلداست
عمیق کهنه و بزرگ تنهایی ام را نمیگویم…! زخم را هم نه؛ حرف از “دوست داشتن” توست و قلبی که تا زیر گردنم بالا آمده و جای سمت چپ میان سینه ام بود اگر “دوست داشتنت” پیش از این بارها مرا کشته بود
دل من اخم نکن، اخم تو پایان من است غم تو خاتمه ی چشمه ی باران من است اوج دلتنگی من لحظه ی بی هم نفسیست چشمه ی عشق تو چون شمع فروزان من است گذرت نیست به این کوچه نمیدانم من، که چرا هجر تو مجموعه ی زندان من است غم دل خوردن و از اشک حکایت کردن سرنوشت من و باران زمستان من است
“دل به دل راه ندارد هرگز” مردمان میگویند … دل به دل راه قشنگی دارد ، که درونش همه عشق است و وفا و ندارد راهی … به در بسته ی خاموش جفا . حال من می‌گویم … دل به دل راه ندارد هرگز !! به یقین ، دل به دل راه اگر داشت تو میدانستی … که دلم را به قشنگی نگاهت بستم و چقدر محتاج نگاهت هستم ! باز میدانستی … که ترک سبز غرورم از چیست و چرا خانه ی دل بی تو … تهیست ! دل به دل راه اگر داشت … تو میدانستی … که چرا این دل من خالی از غم نشود بعد از آنگاه که تو رفتی و دیگر نیستی…
آدم احمق همیشه در فکر مواظبت از عشقش است تا مبادا به او خیانت کند و آدم عاقل آنقدر قلب معشوقش را از عشق لبریز می کند که دیگر جایی برای پرسه زدن آدمهای دیگر باقی نمی ماند.
“شـــک نکن” دنیا همینه : مـرد بودن ” دَرد ” دارد … نامرد بودن ” کـِـیـــف ” خوبی ” تــاوان ” دارد … بدی ” احترام ” پاک باشی ” تـَـنهایی ” … خیانت کنی ” با کلاســی ” اما دور باشـــی و تــپــــــنده بهتر است از این که نزدیـــک باشی و زننـــــــده ….
بچه که بودم از جریمه های نانوشته که بگذریم سلمانی و ساعت و سیب سکه و سلام و سکوت و سبزی صدای بهار هفت سین سفره ی من بود بچه که بودم دلم برای آن کلاغ پیر می سوخت که آخر هیچ قصه یی به خانه نمی رسید بچه که بودم تنها ترس ساده ام این بود که سه شنبه شب آخر سال باران بیاید بچه که بودم آسمان آرزو آبی و کوچه ی کوتاه مان پر از عبور چتر و چلچراغ و چلچله بود
با چه رنگی نوازشت کنم؟ همین‌جا نشسته‌ام، پشت این در. از پنجره که نمی‌آیی؟
از همین‌جا وارد می‌شوی. نمیدانم کی، اما روزی از همین‌جا می‌آیی و من تا همان روز اینجا می‌نشینم، همین‌جا. چه فرقی می‌کند کجا باشم؟ من که جز تو چیزی نمی‌بینم. خیال دستهات تنم را از من گرفته است. گفته بودم؟ می‌برم تو را در شهری بزرگ، در میدانی قشنگ، روی دیوار چین، وسط میدان سرخ مسکو… نه، یک جای باشکوه، روبروی کافه‌ای که روزی همینگوِی شراب نوشید یا رستورانی که زولا پول نداشت غذا بخورد یا خانه کافکا. می‌خواهی وسط چهارراهی در نیویورک باز عاشقت شوم؟ نمی‌شود لباسهام را همینجور که تنم است، بپوشانم به تن تو؟ و لباسهات را همینجور که تنت است، بپوشم به تنم؟ می‌شود جوری توی لباسها گیر بیفتیم که برای بیرون آمدن چاره‌ای جز عشقبازی نباشد؟ نمی‌شود از هر طرف بچرخم لبهای تو برابرم باشد؟ می‌شود از هر طرف بیایی با چشمهام ببوسمت؟ می‌چرخم و باز می‌چرخم، شاید چشمهات را باز کردی. شاید حواست نبود، خواب‌آلود بوسم کردی باز. باز صورتی می‌بوسمت، با طعم پرتقالی. تو به هر رنگی خواستی، نفس بکش… رنگ خدا خوب است یا رنگ دیگری نوازشت کنم
نظـــــر فــرامـوش نشــــه
فال حافظ ـ آنلاین
